Miesięczniaczek :)

Wyrzeźbiony, ale jest! Wróciłam z pracy ciut później. Starszy zrobił mi niespodziankę -  wyszorował Speca. Żal mi było ciągnąć w noc na wojewódzką taki lśniący rowerek, a miesięczniaczek kusił, więc - Scott wrócił do łask :) Tyle, że jakiś czas temu licznik na moim góralu odmówił posłuszeństwa... Pognałam +- 30 km w jedną stronę i zawróciłam. W ten oto sposób dojechałam w październiku tysięczny kilometr. Uff, było ciężko, ale się jeszcze tym razem udało. 

Ścieżka woła!

Kiedy to ja byłam na swojej ścieżce...
Dzisiaj wychodząc na rower zażartowałam, że ścieżka woła, muszę gonić. Zawsze, gdy jadą leśną ścieżką ogarnia mnie bardzo miłe uczucie, czuję się tu, jak u siebie. Lubię tu wracać

:)

Po ostatnim "maratonie" w pracy czuję się odmóżdżona. Dlatego moja dzisiejsza blogowa mowa będzie krótka. Miałam wolne od południa, więc pognałam ciut zmodyfikowaną niedzielną trasą po leśną fotkę.
Zanim dojechałam do lasu...

Jestem!!!



A potem była wojewódzka bez zdjęć i bystry powrót do domu, bo praca czeka :)

Niedzielny spacer pod ołowianym niebem

Od czwartkowego wieczoru lało, padało, mżyło, a jeśli przestawało padać, to jedynie na krótką niezauważalną chwilę. 
Niedzielny poranek był zamglony i pochmurny. Przed południem pokazało się ołowiane niebo, które straszyło deszczem. W myślach powtarzałam rowerową wyliczankę - będzie lało, padało, mżyło, jechać, nie jechać... Padło na jechać. I w ten sposób o godz.14.00 pognałam na rower. Nie zabrałam ze sobą aparatu. Było szaro-buro, a poza tym chciałam jechać bez przerw, aby wykręcić kółeczko przy dziennym świetle. Moje tempo nie zapowiadało się na wyścigowe. Trochę wiało, a ja nie byłam dzisiaj w wyczynowej dyspozycji.
Nie nakręcałam się na setkowy niedzielny standard. Chciałam jedynie pojechać ciut dalej od codziennych kółeczek po wojewódzkiej. 
Pomysł na trasę zrodził się po wyjściu z domu. Kierunek Czemierniki, a stąd zamierzałam dojechać do wojewódzkiej nieznaną mi dotychczas drogą. Jak pomyślałam, tak popedałowałam. Żałowałam, że nie zabrałam aparatu. Odkryłam bardzo urokliwą i spokojną trasę. Droga prowadziła przez las, była lekko pofalowana i prosta niczym pas startowy. Pochylały się nad nią drzewa ubrane w złote liście. Ależ miałam widok! Cudownie! Las ciągnął się przez około 6 km.
Mijałam małe miejscowości, lasy, pola. Ruch na trasie był niewielki, a asfaltowa nawierzchnia drogi całkiem znośna. 
Dojechałam do wojewódzkiej. Czy ja mam ochotę na dalszą jazdę codzienną trasą w świąteczny dzień? - zadałam sobie pytanie. Zawróciłam. Znowu mijałam małe miejscowości, lasy, pola...
Niebo było coraz bardziej ołowiane. Czy będzie padać? Czy zdołam wrócić do domu na suchym kole? Pogrążona w ołowiano-deszczowych myślach dotarłam do wojewódzkiej. Licznik wskazywał 89 km. Do domu pozostało około 5 km. Może jednak zrobić zawrotko/nawrotkę na wojewódzkiej i dokręcić do setkowego niedzielnego standardu? Dokręciłam. A w przyszłą niedzielę zabiorę aparat i pojadę trasą dzisiejszego kółeczka.

2016-10-20

Czternastka z przodu licznika :)

Jakoś mi się udało! Dzisiaj zmieniły się cyferki na moim rowerowym liczniku :) Cieszy tym bardziej, że ostatnio nie jeżdżę, a rzeźbię - krótkie dystanse i nie tyle dni w tygodniu ile bym chciała. Jednak nie ma co narzekać, bo na rowerze jak w życiu - może być lepiej, ale może być i gorzej :)
Dzisiaj znowu wiało. Pognałam na wojewódzką. Pognałam... Chyba w żółwim tempie. Jak bym nie jechała to miałam/czułam wiatr w twarz. Jest dopiero październik, a aura listopadowa, ale Ktoś mi dzisiaj powiedział, że w listopadzie może być ciepło :) Jeśli prognoza Kogoś się sprawdzi, to może uda mi się przejechać jeszcze jeden tysiączek.... Pomarzyć zawsze można :) 

Po wojewódzkiej

Nadal wieje... 

Jesienna wycieczka

Poranek był bardzo rześki. O godz. 8.00 termometr wskazywał jedynie 3 stopnie na plusie. Od kilku dni porywiście wiało. I właśnie wiatr był powodem mojej sobotniej rowerowej bezczynności. Gonić na rower, czy odpuścić jak wczoraj - zastanawiałam się. Niedziela bez niedzielnej setki nie byłaby niedzielą. W południe pokazało się słońce. To przesądziło. Jadę!
Dzisiaj chciałam pojechać inaczej, zmienić niedzielne setkowe standardy.
Na początku sezonu wracałam z muzeum Kraszewskiego ciut dłuższą trasą. Wówczas jechałam po raz pierwszy drogą łączącą Lubień ze Starym Brusem. W Lubieniu przejeżdżałam obok kościoła, który swoją prostotą przyciągnął moją uwagę. 

Wyznaczyłam kółeczko pokrywające się częściowo z trasą mojej dwusetki przez Włodawę.
Jechałam przez doskonale znane mi miejscowości i po raz kolejny zatrzymałam się przed kościołom w Kodeńcu. Jest to dawna cerkiew unicka a obecnie kościół rzymsko – katolicki Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Budowla jest jednym z najcenniejszych zabytków sakralnych w powiecie parczewskim. Jej powstanie datuje się na koniec XVI w.

Dojechałam do Lubienia. Zatrzymałam się oczywiście przed kościołem.Lubię oglądać, zwiedzać sakralne budowle. 


W Lubieniu znajduje się Cmentarz Prawosławny. Został on założony w XIX w. Jest on wpisany do rejestru zabytków. Obecnie należy do Parafii Prawosławnej p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Horostycie.



Z Lubienia do Starego Brusa droga prowadziła przez las.

Było słonecznie i wietrznie. Od Lubienia miałam sprzyjający wiatr. Jaka to przyjemna odmiana po pierwszych 45 km kiedy wiało centralnie w twarz.
Wielokrotnie jechałam ze Starego Brusa do Sosnowicy, ale dopiero dzisiaj zwróciłam uwagą na słupy elektryczne w Wołoskowoli. Były drewniane!

W Sosnowicy zatrzymałam się przy cerkwi.  Na swoim blogu już o niej pisałam.Byłam ciekawa, jak postępują prace renowacyjne. Postępu przy remoncie nie zauważyłam.


Moje kółeczko powoli zamykało się...
To była bardzo przyjemna jesienna wycieczka :)

Leśna para

Jutro miałam wystartować w Harpaganie. Zrezygnowałam. Powód był jeden - praca. Tym razem nie mogłam sobie pozwolić na weekendowy wyjazd. Trudno.
Skoro nie pojechałam na rajd, to przynajmniej pognałam na leśne kółeczko. Powód był jeden - fotka lasu w jesiennej scenerii.

Warunki do jazdy i zapomnienia się z aparatem były idealne. Pięknie operowało słońce. Trochę wiało, ale przecież to w robieniu zdjęć nie przeszkadza.
Wybrałam ciut dłuższą trasę przez hardkorowy odcinek. Już o tym wspominałam, że jakiś czas temu drogowy hardkord zamienił się w drogowy standard tworząc iście drogowy szalik we wzory - gładki i z ażurowymi oczkami.To co dawniej było najbardziej dziurawe, teraz jest gładziutkie niczym blat stołu. Szkoda tylko, że na niecałym kilometrze...

Dalej było mniej gładko. Mimo to lubię tę drogę. To taka aleja wśród drzew. W promieniach dzisiejszego słońca wyglądała urokliwie.

Dalej był las. W altance nad Jeziorem Obradowskim spotkałam rowerowe dzieciaki, a na drugiej części ścieżki natknęłam się na sarny.


Dojechałam do końca ścieżki. Zawróciłam. Przed sobą miałam słońce. Nie wiem, czy to zasługa światła, czy zadziałała wyobraźnia, ale coś przyciągnęło moją uwagę. Zauważyłam pień porośnięty mchem a obok niego młode dębowe drzewko. Zatrzymałam się. Widok był dla mnie wręcz niesamowity. Przez dłuższą chwilę patrzyłam na te dwa istnienia, tak odmienne, a jednak złączone w jedną parę.


Jadąc do domu myślałam o leśnej parze. W przyrodzie, jak w życiu - wszystko ich dzieli, a mimo to się odnaleźli i zostali razem :)

Cała reszta

Nie padało, pokazało się słońce, a ja wróciłam wcześniej z pracy. Czy można chcieć czegoś więcej? No, może coś by się znalazło...
Termometr wskazywał 7 stopni na plusie. Od niedzieli nie byłam na rowerze. Całe wieki! Wiało, padało i mżyło na zmianę. W taką pogodę psa by nie wygonił z domu, a mnie na rower jeszcze do niedawna - tak i owszem. Ale teraz wszystko się zmieniło. Oszczędzam sprzęt! Jeśli nie jestem na wielkim rowerowym głodzie to w deszcz nie jadę. A może to tylko pretekst, może po prostu stałam się rowerowym leniwcem nie mającym ochoty na szorowanie pobrudzonego Speca/Scotta.
Zakręciłam się po domu. Zjadłam porcję kaszy gryczanej na ciepło zapijając jogurtem naturalnym typu greckiego i na rower.
Nieprzyjemnie dmuchało lodowatym powietrzem. Czy nie będzie mi za zimno? Założyłam rowerowe getry, koszulkę termiczną z długim rękawem i lidlowską rowerową kurteczkę. Ta kurteczka to odrębna historia. Sprawdza się jedynie w niższych temperaturach i przy delikatnym tempie jazdy, inaczej.... a ja płynę, płynę... Kto to śpiewał? Mego dzisiejszego stroju dopełniał zielony polarkowy komplecik - czapka+kominek, cienkie rękawiczki palczatki i wielgachny uśmiech. Nie mogłam nie ubrać się w uśmiech - przecież gonię na rowerze!
Popedałowałam na standardowe kółeczko przez leśną ścieżkę, bez nawrotko/zawtotki na wojewódzkiej.
Las jest coraz bardziej jesienny, coraz więcej żółtych liści przykrywa ścieżkę. Natura gotowi się do zimowego odpoczynku.
Na ścieżce spotkałam tylko jednego rowerzystę. Cisza i spokój.
Wróciłam do domu. Moje policzki od wiatru były jakby trochę zaczerwienione, palce u rąk i nóg - jakby trochę zdrętwiałe, a cała reszta - jakby bardzo, bardzo zadowolona :)