Spotkanie w Kazimierzu Dolnym

Piątek 18 marca godz. 11.15. Odbieram telefon:
- Cześć, nie przeszkadzam?
Ależ pytanie. Czy on może kiedykolwiek przeszkadzać.
- Będę jutro w Lublinie, przyjeżdżam do sklepu rowerowego obejrzeć rower. Może wyjedziesz na trasę, może do Puław i przejedziemy się razem. Będę z kolegą. Wyślę trasę na e-mail.
O godz. 14.00 z minutami odbieram e-mail z linkiem do trasy prowadzącej przez.... Kazimierz Dolny. Cóż za zbieg okoliczności. Planowałam wycieczkę do Kazimierza w towarzystwie znajomego z bs, a być może pojadę tam sama na przeciw Ricardo i jego kolegi.
Wieczorem wysyłam do Rysia sms z potwierdzeniem, że jadę i będę w Kazimierzu lub Puławach. Oni zamierzają dojechać do Kazimierza około godz. 10.00.
Postanowione. Rano gonię do Kazimierza na spotkanie z kumplem z kirgiskiej ekipy. Fajnie będzie znowu się spotkać i razem popedałować.

Nastawiam budzik na godz. 4.30, ale wstaje za kwadrans godz. 5.00. Spoglądam przez okno. Nie pada, a na dachu altanki nie ma szronu. Czyżby wbrew prognozom nie było przymrozku?
Ogarniam się, robię kanapki, picie w bidony, pakuję plecak i ruszam. Jest godz. 5.30. Poranek jest rześki, a nawet bardzo rześki. Jest jeden stopień na minusie. Mimo grubych skarpet marznę w nogi. Wiatr jest porywisty i zimny. Wieje lodem. Pierwsze 4 km jadę z wiatrem, przez kolejne 4 km wiatr jest boczny. Odbijam w kierunku Kocka i przez około 20 km mam wiatr w twarz. Dobrze, że ubrałam się na grubszą cebulkę i założyłam na koszulkę termiczną rowerową bluzę na długi rękaw. Wiatr przeszywa na wskroś.
Jadę w tempie poniżej oczekiwań. Czy udam mi się pokonać dystans 100 km w ciągu 4 godzin? Nie wiem, mam wątpliwości. Nogi mam jak z ołowiu, ledwo pedałuję, jakby zeszło ze mnie powietrze. Chciałam być w Kazimierzu przed Ryśkiem, zrobić kilka fotek przed ich przyjazdem i popedałować  wspólnie do Lublina. Nie wiem co się dzieje, czy to wiatr jest przyczyną mojej niemocy, czy zmęczenie akcją "Sprzątamy przed świętami". A może jestem za grubo ubrana? Zatrzymuję się. Bluza ląduje w plecaku. Teraz jest mi o wiele luźniej i o wiele chłodniej. Brrryyy... Jednak to nie był dobry pomysł. Szkoda czasu na kolejny postój i przebieranie. Rozgrzeje się kręcąc energiczniejsze młynki.
Wyjeżdżam na drogę nr K-19. Teraz mam boczny wiatr. Powinno być lepiej, ale czy jest. Sama nie wiem. Może jadę w ciut szybszym tempie. Zamierzałam jechać do Kazimierza skrótem przez Moszczankę, ale w tej sytuacji nie wiem czy to dobry pomysł. Gdy zastanawiam się, czy dojadę na czas i czy mimo wszystko jechać rowerowym skrótem, dzwoni telefon. To Rysiek. Są około 50 km przed Kazimierzem. Ja mam na liczniku 53 km. Teoretycznie brakuje mi do Kazimierza 47 - 57 km w zależności od wyboru skrótu. Mówię, że nie wiem, czy dojadę do nich w Kazimierzu i co słyszę w odpowiedzi - "ciśnij, ciśnij!"
"Ciśnij!" - dobrze mu mówić. Jem batonik góralka mleczna, zapijam tymbarkiem jabłko-mięta i... cisnę. Skracam trasę, nie jadę do Moszczanki tylko odbijam na Sobieszyn, a stąd przez Baranów do Żyrzyna. W ten sposób zaoszczędzę około 10 km i może zdążę...
Mam sprzyjający wiatr. Powoli zaczynam się rozjeżdżać. Cisnę i żałuję, że nie mogę pozwolić sobie na fotkowe postoje. Za Sobieszynem mijam łąki zalane wodą, ależ widok, a ja jadę... Wrócę tu prawdziwą wiosną, będzie jeszcze piękniej.
Dojeżdżam do Puław. Pozostało mi ostatnie 14 km.
Za Puławami pan policjant mierzy moją prędkość na laserowym mierniku prędkości. Żałuję, że wykręciłam tylko 30 km/h, mogłam docisnąć.
W Bochotnicy mój fotograficzny temperament bierze górę. Wyjrzało słońce, tak pięknie oświetla drogę, żal byłoby tego nie uwiecznić.

Chwila i dojeżdżam do Kazimierza. Sprawdzam telefon. Rysiek nie dzwonił, czyżby jeszcze nie dojechali.
Gdy ustawiam Speca do fotki na tle hotelu Spichlerz przemykają drogą dwaj rowerzyści. Co mi tam - wołam - Rysiu, Rysieekkk!!! To oni.

Fajnie jest znowu widzieć kumpla z kirgiskiej ekipy. Poznaję Tomka - kolegę Ryśka. Razem jedziemy na rynek. Panowie zostają na śniadanie, a ja kręcę się po rynku robiąc fotki.




Bardzo podoba mi się to zdjęcie. Moim zdaniem w tonacji retro jest ciekawsze.



Podglądam też kolegów

Jeszcze tylko pamiątkowa fotka przy Kazimierzowskiej studni i żegnamy urokliwe miasteczko nad Wisłą

Przez chwilę zastanawiam się, czy jechać z nimi, czy zostać, pozwiedzać... Czy ja będę w stanie jechać w ich tempie? Przecież Rysiek zapowiedział, że jadą z prędkością około 30 km/h. Jadę. Jest sprzyjający wiatr, a do Lublina tylko 50 km. Wprawdzie trasa usiana jest podjazdami, ale może dam radę. Zresztą, gdy sił zbraknie, pozostaje mi jeszcze charakter.
Na podjazdach Tomek nie miał sobie równych, świetnie jeździ. Na zjazdach obaj jechali jak szaleńcy :) Jednak poradziłam sobie. Trzymałam tempo, nie sięgałam do rezerw i myślę, że nie spowalniałam kolegów. Super się jechało.
W Lublinie jedziemy do mego zaprzyjaźnionego sklepu Metrobikes. To tu w ubiegłym roku kupiłam Speca i to tu już po świętach zgłoszę się z nim do serwisu. Spotykamy Grzesia, fajnie że dziś pracuje.
Rysio ogląda ostatni krzyk rowerowej mody, który zamierza nabyć.

Ja również wybieram coś dla siebie i jak stwierdził Rysio - teraz będę się ścigać jak biali ludzie. Zakup odbiorę po świętach, gdy przyjadę ze Specem na przegląd - nareszcie będę jak biały człowiek :)
Żegnam kolegów. Fajnie było się spotkać. Oni jadą na dworzec, a ja toczę się do domu.
Ricardo, Tomku - dziękuję za wspólną jazdę :)