Drohiczyn - uśpione miasteczko nad Bugiem

Drohiczyn to miasto w województwie podlaskim, położone na Wysoczyźnie Drohiczyńskiej, oplecione niebieską wstążką Bugu. Położone jest ono na wysokim brzegu rzeki. Drohiczyn dawniej był stolicą Podlasia i miejscem koronacji jedynego króla Rusi - Daniela, natomiast dziś pozostaje na uboczu. Posiada długą i bogatą historię. Początki osadnictwa na tym terenie sięgają VI wieku, kiedy to istniała osada handlowa przy szlaku wiodącym wzdłuż Bugu z Rusi na Jaćwież. Następnie przez wiele wieków gród przechodził we władania książąt litewskich, ruskich oraz mazowieckich. Było to bogate miasto położone na granicy wpływów Litwy, Rusi oraz Polski. Obok siebie żyli Katolicy, Prawosławni oraz Żydzi.
O Drohiczynie od znajomych słyszałam różne opinie, jedni byli zauroczeni, a inni mówili, że to zapyziała mieścina. Komu wierzyć? Pojadę, zobaczę, dotknę, niczym niewierny rowerowy Tomasz.
Wstaję później niż zamierzałam. Za oknem ciemne chmury straszą deszczem. Jechać, nie jechać... Sprawdzam prognozę dla Drohiczyna - dzień ma być pogodny, a wiatr stracić na sile. Jadę.
Wyjeżdżam z domu około godz. 6.30. Wieje, a szarość nieba nie wróży słonecznego dnia. Ale przecież to dopiero poranek. Zaczyna nieśmiało padać deszcz. Dojadę do Międzyrzeca Podlaskiego i postanowię co dalej. Mijam Międzyrzec. Niebo ciut pojaśniało i nie czuję kropli deszczu. Jadę dalej.
Wjeżdżam na drogę K-19. Nie lubię tej drogi. Panuje na niej duży ruch, tir goni tira, a do tego nie ma poboczy. Dzisiaj dodatkowo wieje porywisty boczny wiatr z akcentem na twarz. Podmuchy są tak silne, że z trudem utrzymuję równowagę mijając się z tirami. Koszmar. Zanim dojadę do Łosic wiatr cztery razy zwieje mi czapkę z głowy. Za piątym razem udaje mi się ją chwycić w locie, co o mały włos nie skończyłoby się wywrotką. Dosyć tego, jadę bez czapki.
Mam mieszane uczucia. Czy powinnam jechać dalej? Może dojadę do Łosic i zawrócę? Jadę z duszą na ramieniu... Co ja tutaj robię w taką wietrzną pogodę... Dojeżdżam do Łosic. Pozostało już tak niewiele do celu - około 45 km, przecież nie zawrócę. Liczę, że Drohiczyn będzie warty jazdy w takich trudnych warunkach.
Przed Siemiatyczami odbijam w drogę nr 62. Czuję ulgę - ruch jest niewielki, nie ma rozpędzonych tirów. Od Drohiczyna dzieli mnie jedynie odległość 14 km. Droga jest pofalowana, hopek za hopkiem. Gdyby nie porywisty boczny wiatr jazda tą drogą byłaby rowerowym marzeniem, można byłoby pomykać, a tak... Opieszałą jazdę rekompensują widoki. Jestem zauroczona mijanym krajobrazem. W oddali ciągną się lasy aż po horyzont, wije się Bug. Urokliwie. 
Zbliża się południe. Jestem w Drohiczynie. Miasteczko sprawia wrażenie uśpionego. Wydaje się, że życie płynie tu bardzo, bardzo wolno. Pomyślałam, że jeden z moich znajomych miał rację, to taka zapyziała mieścina. Ja lubię takie miejsca, zapomniane przez Boga i ludzi, gdzie czas się zatrzymał. Lubię zapyziałe wioski i miasteczka. To moje klimaty - cisza i spokój, które w dzisiejszym zapędzonym świecie są deficytowym towarem. 
Od czego mam zacząć zwiedzanie? Jadę ul. Kraszewskiego. Z daleka widzę biały kościół. Wygląda majestatycznie. Biały parkan i szpaler drzew dodają mu uroku.  
Jest to osiemnastowieczny barokowy kościół pofranciszkański Wniebowzięcia Najświętszej MP. Budowa kościoła miała miejsce w XVII wieku, a klasztoru w kolejnym stuleciu. Za sprawą biskupa drohiczyńskiego Antoniego Dydycza 25 stycznia 2004 roku w klasztorze powstało Muzeum Diecezji Drohiczyńskiej im. Jana Pawła II. Muzeum ma swoją siedzibę w skrzydle pofranciszkańskiego klasztoru.

Wchodzę na dziedziniec muzeum.

Znajduje się tu Zakrystia Papieska upamiętniająca wizytę Ojca Św. Jana Pawła II w Drohiczynie w 1999r.


Zaglądam do środka...

Gdy robię zdjęcie na plac wjeżdża auto. Wysiada ksiądz. Witam go mówiąc "szczęść Boże", zamieniamy kilka zdań. Ksiądz zachęca i zaprasza mnie do odwiedzenia muzeum. Dziękuję i odpowiadam, że z przyjemnością obejrzę zbiory.
Wstęp do muzeum jest bezpłatny. Kto chce może uiścić ofiarę.

Po muzeum oprowadza mnie siostra Loretanka. Zbiory mieszczą się w kilku salach, są podzielone tematycznie. Zwiedzanie zaczynamy od sali, w której znajdują się średniowieczne księgi liturgiczne. W pozostałych salach można zobaczyć argentalia, czyli przedmioty ze srebra: kielichy, relikwiarze, monstrancje (a wśród nich zdobne monstrancje Jabłonowskich, Sapiehów, Radziwiłłów, a także monstrancję z jenieckiego obozu pod Lubeką wykonaną z blachy samolotu angielskiego zestrzelonego przez Niemców), pacyfikały, tace, lichtarze, bogato zdobione i haftowane ornaty, a w gablotach pastorały: kandydata na ołtarze biskupa Zygmunta Łozińskiego i papieża Piusa XII. Można też obejrzeć zabytkowe rzeźby i obrazy, a także oryginalne dokumenty królewskie podpisane przez Władysława IV, Jana Kazimierza i Augusta II. W muzeum znajduje się także sala z pamiątkami po wizycie Papieża Jana Pawła II w Drohiczynie, w tym papieski fotel.








Gdy robię trzecie lub czwarte zdjęcie siostra zwraca mi uwagę, że robię za dużo zdjęć i mogę sfotografować tylko niektóre eksponaty. ???. Przepraszam choć nie rozumiem jej zachowania, przecież ksiądz na moje pytanie o możliwość robienia zdjęć nie wspominał o jakichkolwiek ograniczeniach. Po uwadze siostry ograniczam swój fotograficzny temperament.
Wychodząc dziękuję za oprowadzenie po muzeum, przybliżenie historii Ziemi Drohiczyńskiej, jej duchownych, wpisuję się do księgi gości i uiszczam ofiarę.
Nieopodal Kościoła Wniebowzięcia NMP znajduje się cerkiew prawosławna p.w. św. Mikołaja Cudotwórcy - klasycystyczna świątynia pochodząca z końca XVIII wieku. Jest ona jedyną pozostałą z pięciu drohiczyńskich cerkwi. Została zbudowana w 1792 r. jako klasztorna cerkiew unicka p.w. św. Trójcy razem ze stojącym obok budynkiem monasteru bazylianów. Od 1806 r. świątynia służyła jako parafialna. 

Wchodzę do środka. Wnętrze świątyni zdobi przepiękny ikonostas i greckie freski. Pięknie. Jestem zauroczona/zachwycona.




Jadąc do katedry mijam zegar słoneczny oraz pomnik ku czci żołnierzy AK. 
Zegar słoneczny powstał w 1975 roku i jest atrakcją turystyczną miasta. Różnica pomiędzy czasem pokazywanym na zegarze a czasem właściwym wynosi kilka minut.

Pomnik ku czci żołnierzy AK został odsłonięty w 1999 r. Na pomniku widnieje napis: " Żołnierzom Polskiego Państwa Podziemnego Armii Krajowej 1939-1956, Społeczeństwo, 1999".

Dojeżdżam do katedry.
Katedra drohiczyńska, została wzniesiona przy skarpie nad Bugiem na przełomie XVII i XVIII w. Jest to dawny kościół i klasztor Jezuitów. Kościół katedralny Świętej Trójcy powstał na miejscu wcześniejszej fary ufundowanej przez Jagiełłę w 1386 r. Tu odbywały się sejmiki wojewódzkie i ziemskie szlachty podlaskiej.
Po II wojnie światowej do Drohiczyna przeniósł siedzibę biskup diecezji pińskiej (z Pińska na Polesiu), jednak dopiero w 1991 r. papież Jan Paweł II ustanowił diecezję drohiczyńską. W dawnym klasztorze mieści się Kuria Diecezjalna oraz Wyższe Seminarium Duchowne.

 W ołtarzu głównym katedry znajduje się XVII-wieczny obraz Trójcy Świętej.


Podobno atutem Drohiczyna jest niezwykle malownicze położenie i rozpościerający się  ze szczytu Góry Zamkowej widok na dolinę Bugu i na zakole rzeki, która skręca tuż pod wzgórzem o 180 stopni. Jadę to sprawdzić...

Na szczycie Góry Zamkowej wznosi się Pomnik Niepodległości. Został on odsłonięty w 1928 roku w 10 rocznicę odzyskania niepodległości. Na pomniku widnieje napis: "Tym, co życie oddali za Ojczyznę, na wieczną chwałę w dniu 10-lecia niepodległości Polski, mieszkańcy M. Drohiczyna n/B. 11 listopada 1928".

A tak wygląda dolina Bugu widziana z Góry Zamkowej...

Schodzę nad Bug. Promem można przeprawić się na drugą stronę rzeki.

Wracając do centrum Drohiczyna mijam bunkier. Jest to pozostałość po sieci bunkrów z XX wieku. Przez Drohiczyn przebiegała granica pomiędzy terenami należącymi do III Rzeszy oraz Rosji. Pozostała po tym sieć bunkrów.

Ponownie jestem w centrum Drohiczyna. Miasteczko sprawia wrażenie uśpionego. Wydaje się, że życie płynie tu bardzo, bardzo wolno...

Mijam kościół Wniebowzięcia NMP...

pora wracać do domu...