Dojechałam... Uff... Jestem w domu. Jeszcze słyszę słowa piosenki...

Przez kolejne grudnie, maje człowiek goni jak szalony
A za nami pozostaje 100 okazji przegapionych
Ktoś wytyka nam co chwilę
W mróz czy w upał, w zimie, w lecie
Szans niedostrzeżonych tyle
I ktoś rację mam, lecz przecież...

Wykonałam plan, swój plan, trochę szalony, trochę niedorzeczny, trochę dziwny. Dojechałam dziś miesięczniaczka. Dawniej, takie miesięczniaczki były niemal rutyną. A dzisiaj? Zmiana goni zmianę. Już nie jestem tym Basikiem. Owszem jeżdżę, ale nie tyle i nie tak jak bym chciała. Dwa tygodnie temu pogoniłam z kolegami na dwusetkę. To moja pierwsza warszawska dwusetka na Specu. Było rewelacyjnie, nawet 100 km pod wiatr nie sprawiało problemu. Podobno zabiorą mnie na kolejną taką przejażdżkę, pod warunkiem, że będę jechała wolniej :)
I właśnie od tej dwusetki się zaczęło. Ociągałam się z wpisem, myślałam, że coś tam pobajdurzę, ale coś tak mi się zeszło ;) Zamieściłam wpis po kilku dniach... z błędem. Ktoś zwrócił na to uwagę. Poprawiłam i zajrzałam przy okazji do statystyk. Szok. Okazało się, że przejechałam w kwietniu 550 km. Szok!!! A może by tak...?! Nie, to szaleństwo, a może... Miesięczniaczek kusił. Może to jedyna okazja w tym roku. W piątek wracałam do domu. Cały tydzień miałam pracować zdalnie. Skończę pracę o godz. 16.15, a o godz. 17.00 mogę być na rowerze! Przecież, przecież, przecież...!!!

Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy
Jeszcze któregoś rana odbijemy się od ściany
Jeszcze wiosenne deszcze obudzą ruń zieloną
Jeszcze zimowe śmiecie na ogniskach wiosny spłoną
Jeszcze w zielone gramy, jeszcze wzrok nam się pali
Jeszcze się nam pokłonią ci, co palcem wygrażali
My możemy być w kłopocie, ale na rozpaczy dnie
Jeszcze nie, długo nie

Znam siebie, wiedziałam, że nie odpuszczę. I tak od niedzieli 18 kwietnia ganiałam na rowerze. Wiało masakrycznie, z każdym dniem było zimniej. Przekonałam się, że nie ma złej pogody, tylko są nieodpowiednio ubrani rowerzyści. Dopiero w środę założyłam kurtę softshell, a rękawiczki kryte w czwartek, podobnie, jak normalną ciepłą czapkę. W piątek przeprosiłam się z kominiarką. Popołudnia i wczesne wieczory były bardzo rześkie. Co się wymarzłam to moje:)
Powtarzałam w myślach niesamowity tekst Wojciecha Młynarskiego "Jeszcze w zielone gramy". A w głowie rozbrzmiewała mi  Daria Zawiałow. Jej interpretacja jest niesamowita.
Wypowiadając jak mantrę słowa piosenki ganiałam ścieżką rowerową wzdłuż wojewódzkiej i kręciłam kółeczka dawno niejeżdżonymi trasami.