Wpisy archiwalne w kategorii

Wycieczki

Dystans całkowity:	12034.95 km (w terenie 591.00 km; 4.91%)
Czas w ruchu:	479:14
Średnia prędkość:	22.43 km/h
Maksymalna prędkość:	58.18 km/h
Liczba aktywności:	91
Średnio na aktywność:	132.25 km i 6h 44m
Więcej statystyk

XXIV Świeto Roweru w Lubartowie


                    
                    
          
                    
          DST
          132.00km
          
                                                                      
          Temperatura 
          28.0°C
          
                                                                      
          Sprzęt Scott
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 25 czerwca 2017 | dodano: 26.06.2017

Znajomi z Forum Podróże Rowerowe przyjęli moje zaproszenie i zatrzymali się u nas przeddzień Święta Roweru w Lubartowie. Jak miło było ich poznać.
A dzisiaj po śniadaniu pojechaliśmy wspólnie do Lubartowa. Ja po raz pierwszy uczestniczyłam w lubartowski Święcie Roweru. Jest to cykliczna impreza rowerowa, która przyciąga rzesze rowerzystów - od tych całkiem małych po seniorów.

Po dotarciu do bazy imprezy zarejestrowałam się i zostałam pełnoprawnym uczestnikiem - dostałam mapę z trasami i talon na koszulkę. Wolontariusze w punktach rejestracyjnych mieli pełne ręce roboty.

Zrobiliśmy minimalną trasę do Kozłówki. Nie chodziło o bicie rekordów, tylko o poczucie ducha imprezy, a przede wszystkim o wspólne spędzenie dnia. Do Kozłówki ciągnęły tłumy. Oczy cieszył widok rodzin na rowerach. Maluchy w fotelikach i na rowerowych rumakach wyglądały uroczo.

Zdobycie PK w Kozłówce udokumentowaliśmy wspólną fotką :)

Zatrzymaliśmy się oczywiście na spacer pałacowymi alejkami. Kozłówka była jak zwykle zachwycająca. Moją uwagę przyciągnęły róże...

Po powrocie do Lubartowa odebraliśmy koszulki i zjedliśmy grochówkę. Przyszła pora pożegnania.
A w drodze do domu zajrzałam na leśną ścieżkę...

Kategoria Wycieczki
Linkuj | Komentarze(1)

Drohiczyn - uśpione miasteczko nad Bugiem


                    
                    
          
                    
          DST
          230.54km
          
                                         
          Czas
          09:11
          
                              
          V_AVG
          25.10km/h
          
                              
          V_MAX
          41.14km/h
          
                              
          Temperatura 
          20.0°C
          
                                                                      
          Sprzęt Specialized
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Środa, 14 czerwca 2017 | dodano: 15.06.2017

Drohiczyn to miasto w województwie podlaskim, położone na Wysoczyźnie Drohiczyńskiej, oplecione niebieską wstążką Bugu. Położone jest ono na wysokim brzegu rzeki. Drohiczyn dawniej był stolicą Podlasia i miejscem koronacji jedynego króla Rusi - Daniela, natomiast dziś pozostaje na uboczu. Posiada długą i bogatą historię. Początki osadnictwa na tym terenie sięgają VI wieku, kiedy to istniała osada handlowa przy szlaku wiodącym wzdłuż Bugu z Rusi na Jaćwież. Następnie przez wiele wieków gród przechodził we władania książąt litewskich, ruskich oraz mazowieckich. Było to bogate miasto położone na granicy wpływów Litwy, Rusi oraz Polski. Obok siebie żyli Katolicy, Prawosławni oraz Żydzi.
O Drohiczynie od znajomych słyszałam różne opinie, jedni byli zauroczeni, a inni mówili, że to zapyziała mieścina. Komu wierzyć? Pojadę, zobaczę, dotknę, niczym niewierny rowerowy Tomasz.
Wstaję później niż zamierzałam. Za oknem ciemne chmury straszą deszczem. Jechać, nie jechać... Sprawdzam prognozę dla Drohiczyna - dzień ma być pogodny, a wiatr stracić na sile. Jadę.
Wyjeżdżam z domu około godz. 6.30. Wieje, a szarość nieba nie wróży słonecznego dnia. Ale przecież to dopiero poranek. Zaczyna nieśmiało padać deszcz. Dojadę do Międzyrzeca Podlaskiego i postanowię co dalej. Mijam Międzyrzec. Niebo ciut pojaśniało i nie czuję kropli deszczu. Jadę dalej.
Wjeżdżam na drogę K-19. Nie lubię tej drogi. Panuje na niej duży ruch, tir goni tira, a do tego nie ma poboczy. Dzisiaj dodatkowo wieje porywisty boczny wiatr z akcentem na twarz. Podmuchy są tak silne, że z trudem utrzymuję równowagę mijając się z tirami. Koszmar. Zanim dojadę do Łosic wiatr cztery razy zwieje mi czapkę z głowy. Za piątym razem udaje mi się ją chwycić w locie, co o mały włos nie skończyłoby się wywrotką. Dosyć tego, jadę bez czapki.
Mam mieszane uczucia. Czy powinnam jechać dalej? Może dojadę do Łosic i zawrócę? Jadę z duszą na ramieniu... Co ja tutaj robię w taką wietrzną pogodę... Dojeżdżam do Łosic. Pozostało już tak niewiele do celu - około 45 km, przecież nie zawrócę. Liczę, że Drohiczyn będzie warty jazdy w takich trudnych warunkach.
Przed Siemiatyczami odbijam w drogę nr 62. Czuję ulgę - ruch jest niewielki, nie ma rozpędzonych tirów. Od Drohiczyna dzieli mnie jedynie odległość 14 km. Droga jest pofalowana, hopek za hopkiem. Gdyby nie porywisty boczny wiatr jazda tą drogą byłaby rowerowym marzeniem, można byłoby pomykać, a tak... Opieszałą jazdę rekompensują widoki. Jestem zauroczona mijanym krajobrazem. W oddali ciągną się lasy aż po horyzont, wije się Bug. Urokliwie.
Zbliża się południe. Jestem w Drohiczynie. Miasteczko sprawia wrażenie uśpionego. Wydaje się, że życie płynie tu bardzo, bardzo wolno. Pomyślałam, że jeden z moich znajomych miał rację, to taka zapyziała mieścina. Ja lubię takie miejsca, zapomniane przez Boga i ludzi, gdzie czas się zatrzymał. Lubię zapyziałe wioski i miasteczka. To moje klimaty - cisza i spokój, które w dzisiejszym zapędzonym świecie są deficytowym towarem.
Od czego mam zacząć zwiedzanie? Jadę ul. Kraszewskiego. Z daleka widzę biały kościół. Wygląda majestatycznie. Biały parkan i szpaler drzew dodają mu uroku.
Jest to osiemnastowieczny barokowy kościół pofranciszkański Wniebowzięcia Najświętszej MP. Budowa kościoła miała miejsce w XVII wieku, a klasztoru w kolejnym stuleciu. Za sprawą biskupa drohiczyńskiego Antoniego Dydycza 25 stycznia 2004 roku w klasztorze powstało Muzeum Diecezji Drohiczyńskiej im. Jana Pawła II. Muzeum ma swoją siedzibę w skrzydle pofranciszkańskiego klasztoru.

Wchodzę na dziedziniec muzeum.

Znajduje się tu Zakrystia Papieska upamiętniająca wizytę Ojca Św. Jana Pawła II w Drohiczynie w 1999r.

Zaglądam do środka...

Gdy robię zdjęcie na plac wjeżdża auto. Wysiada ksiądz. Witam go mówiąc "szczęść Boże", zamieniamy kilka zdań. Ksiądz zachęca i zaprasza mnie do odwiedzenia muzeum. Dziękuję i odpowiadam, że z przyjemnością obejrzę zbiory.
Wstęp do muzeum jest bezpłatny. Kto chce może uiścić ofiarę.

Po muzeum oprowadza mnie siostra Loretanka. Zbiory mieszczą się w kilku salach, są podzielone tematycznie. Zwiedzanie zaczynamy od sali, w której znajdują się średniowieczne księgi liturgiczne. W pozostałych salach można zobaczyć argentalia, czyli przedmioty ze srebra: kielichy, relikwiarze, monstrancje (a wśród nich zdobne monstrancje Jabłonowskich, Sapiehów, Radziwiłłów, a także monstrancję z jenieckiego obozu pod Lubeką wykonaną z blachy samolotu angielskiego zestrzelonego przez Niemców), pacyfikały, tace, lichtarze, bogato zdobione i haftowane ornaty, a w gablotach pastorały: kandydata na ołtarze biskupa Zygmunta Łozińskiego i papieża Piusa XII. Można też obejrzeć zabytkowe rzeźby i obrazy, a także oryginalne dokumenty królewskie podpisane przez Władysława IV, Jana Kazimierza i Augusta II. W muzeum znajduje się także sala z pamiątkami po wizycie Papieża Jana Pawła II w Drohiczynie, w tym papieski fotel.

Gdy robię trzecie lub czwarte zdjęcie siostra zwraca mi uwagę, że robię za dużo zdjęć i mogę sfotografować tylko niektóre eksponaty. ???. Przepraszam choć nie rozumiem jej zachowania, przecież ksiądz na moje pytanie o możliwość robienia zdjęć nie wspominał o jakichkolwiek ograniczeniach. Po uwadze siostry ograniczam swój fotograficzny temperament.
Wychodząc dziękuję za oprowadzenie po muzeum, przybliżenie historii Ziemi Drohiczyńskiej, jej duchownych, wpisuję się do księgi gości i uiszczam ofiarę.
Nieopodal Kościoła Wniebowzięcia NMP znajduje się cerkiew prawosławna p.w. św. Mikołaja Cudotwórcy - klasycystyczna świątynia pochodząca z końca XVIII wieku. Jest ona jedyną pozostałą z pięciu drohiczyńskich cerkwi. Została zbudowana w 1792 r. jako klasztorna cerkiew unicka p.w. św. Trójcy razem ze stojącym obok budynkiem monasteru bazylianów. Od 1806 r. świątynia służyła jako parafialna.

Wchodzę do środka. Wnętrze świątyni zdobi przepiękny ikonostas i greckie freski. Pięknie. Jestem zauroczona/zachwycona.

Jadąc do katedry mijam zegar słoneczny oraz pomnik ku czci żołnierzy AK.
Zegar słoneczny powstał w 1975 roku i jest atrakcją turystyczną miasta. Różnica pomiędzy czasem pokazywanym na zegarze a czasem właściwym wynosi kilka minut.

Pomnik ku czci żołnierzy AK został odsłonięty w 1999 r. Na pomniku widnieje napis: " Żołnierzom Polskiego Państwa Podziemnego Armii Krajowej 1939-1956, Społeczeństwo, 1999".

Dojeżdżam do katedry.
Katedra drohiczyńska, została wzniesiona przy skarpie nad Bugiem na przełomie XVII i XVIII w. Jest to dawny kościół i klasztor Jezuitów. Kościół katedralny Świętej Trójcy powstał na miejscu wcześniejszej fary ufundowanej przez Jagiełłę w 1386 r. Tu odbywały się sejmiki wojewódzkie i ziemskie szlachty podlaskiej.
Po II wojnie światowej do Drohiczyna przeniósł siedzibę biskup diecezji pińskiej (z Pińska na Polesiu), jednak dopiero w 1991 r. papież Jan Paweł II ustanowił diecezję drohiczyńską. W dawnym klasztorze mieści się Kuria Diecezjalna oraz Wyższe Seminarium Duchowne.

W ołtarzu głównym katedry znajduje się XVII-wieczny obraz Trójcy Świętej.

Podobno atutem Drohiczyna jest niezwykle malownicze położenie i rozpościerający się ze szczytu Góry Zamkowej widok na dolinę Bugu i na zakole rzeki, która skręca tuż pod wzgórzem o 180 stopni. Jadę to sprawdzić...

Na szczycie Góry Zamkowej wznosi się Pomnik Niepodległości. Został on odsłonięty w 1928 roku w 10 rocznicę odzyskania niepodległości. Na pomniku widnieje napis: "Tym, co życie oddali za Ojczyznę, na wieczną chwałę w dniu 10-lecia niepodległości Polski, mieszkańcy M. Drohiczyna n/B. 11 listopada 1928".

A tak wygląda dolina Bugu widziana z Góry Zamkowej...

Schodzę nad Bug. Promem można przeprawić się na drugą stronę rzeki.

Wracając do centrum Drohiczyna mijam bunkier. Jest to pozostałość po sieci bunkrów z XX wieku. Przez Drohiczyn przebiegała granica pomiędzy terenami należącymi do III Rzeszy oraz Rosji. Pozostała po tym sieć bunkrów.

Ponownie jestem w centrum Drohiczyna. Miasteczko sprawia wrażenie uśpionego. Wydaje się, że życie płynie tu bardzo, bardzo wolno...

Mijam kościół Wniebowzięcia NMP...

pora wracać do domu...

Kategoria Wycieczki
Linkuj | Komentarze(4)

Jezioro Łukcze


                    
                    
          
                    
          DST
          140.93km
          
                                         
          Czas
          05:19
          
                              
          V_AVG
          26.51km/h
          
                              
          V_MAX
          35.85km/h
          
                              
          Temperatura 
          27.0°C
          
                                                                      
          Sprzęt Specialized
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 11 czerwca 2017 | dodano: 11.06.2017

Ostatnio tylko ganiam i ganiam bez ładu i składu :) więc dzisiaj wybrałam się na wycieczkę. Cel - Jezioro Łukcze. Wielokrotnie tu byłam, ale jestem staroświecka i sentymentalna - lubię wracać do tych samych miejsc.

Dzień zapowiadał się pogodny, ale nie upalny, czyli idealny na rowerową wycieczkę. Po wczorajszym szaleństwie kulinarnym wzięłam urlop od gotowania i mogłam sobie pozwolić na wyjazd przed południem.
Nad jezioro pojechałam przez leśną ścieżkę. W lesie spotkałam kilku rowerzystów. Dalej była Sosnowica, Orzechów Stary i Nowy, Piaseczno i Jezioro Łukcze.

Nad jeziorem nie brakowało amatorów słonecznych kąpieli, a nawet znaleźli się śmiałkowie, którzy sprawdzali temperaturę wody.

Ja zanurzyłam jedynie stopę, dla mnie woda była zimna, wręcz lodowata. Rozsiadłam się więc na ławeczce na pomoście dla wędkarzy....

i cieszyłam oczy widokiem wody, nieba, lasu, kwiatów...

Do domu wróciłam jadąc rowerowym skrótem przez Ostrów Lubelski, Jedlanki - Nową i Starą i oczywiście leśną ścieżkę :)
Leśna ścieżka tętniła życiem - spacerowicze, rowerzyści, rodzice ze swoimi pociechami w wózkach, na rowerkach, rolkach - piękny widok.
Jednak dzień był nie tylko pogodny, ale i upalny. Nie posmarowałam rąk kremem z filtrem i dostałam uczulenia od słońca.
Koniec :)

P.s.
Malarzu, Jurek 57 - dziękuję za licznikowe porady, przydały się :)
A tak wygląda magnes po remoncie:

Kategoria Wycieczki
Linkuj | Komentarze(3)

Ciekawe miejsca na mapie Lubelszczyzny


                    
                    
          
                    
          DST
          182.53km
          
                                         
          Czas
          07:30
          
                              
          V_AVG
          24.34km/h
          
                              
          V_MAX
          37.41km/h
          
                              
          Temperatura 
          6.0°C
          
                                                                      
          Sprzęt Specialized
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 12 marca 2017 | dodano: 12.03.2017

Dzisiaj także pojechałam odkrywać ciekawe miejsca na mapie Lubelszczyzny.
Wielokrotnie na trasie moich kółeczek/wycieczek mijałam Włodawę, ale dopiero dzisiaj zatrzymałam się tu na dłuższą chwilę.
Włodawa jest położona w środkowo-wschodniej części Polski, z Białorusinami za przysłowiową miedzą i zarazem niedaleko granicy polsko-ukraińskiej. Naturalną linią graniczną jest rzeka Bug, oddzielająca Polskę od Białorusi.
Korzenie Włodawy sięgają XIII wieku, kiedy to miasteczko stanowiło jeden z grodów Księstwa halicko-wołyńskiego i już wtedy jej ludność nie była jednolita etnicznie. Do II wojny światowej Włodawa była miastem Polaków, Żydów, Białorusinów i Ukraińców.Ta druga nacja stanowiła aż 60% populacji we Włodawie. W 1943 r. zniknęli z ulic miasta Żydzi, wymordowani przez Niemców w pobliskim Sobiborze. Po wojnie wysiedlono stąd Białorusinów i Ukraińców.
Wielokulturowość miasta oraz liczne zabytki sakralne sprawiają, że Włodawa stanowi ważny punkt na mapie atrakcji turystycznych wschodniej Polski. Włodawa nazywana jest dzisiaj miastem trzech kultur.
Na małej przestrzeni starej części miasta trzech kultur stoją do dziś: klasztor Ojców Paulinów, kościół pw. św. Ludwika, dawny zespół synagogalny i cerkiew prawosławna Narodzenia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.
Pierwsze kroki kieruję na dziedziniec klasztoru Ojców Paulinów. Na zespół zabudowań sakralnych przy ul. Klasztornej 7 składają się kościół pw. św. Ludwika i budynek klasztoru Ojców Paulinów. Kościół św. Ludwika i klasztor Paulinów zbudowano w XVIII w.

Kościół parafialny pw. św. Ludwika został wybudowany w stylu barokowym przez znanego włoskiego architekta Paola Antonia Fontanę. Imponująco prezentują się wieże zwieńczone niespotykanymi, spiętrzonymi hełmami o grzebieniastej linii profilu.

Jadę ulicą Klasztorną, mijamy skrzyżowanie z ul. Mostową i jestem na ulicy Kościelnej. Przy ul. Kościelnej 11 mieści się Cerkiew Narodzenia Najświętszej Maryi Panny ufundowana przez Augusta Zamoyskiego w I połowie XIX w.
Cerkiew prawosławna Narodzenia NMP stoi na miejscu wcześniejszej cerkwi unickiej pod tym samym wezwaniem. Obecną świątynię zbudowano w końcu XIX w. W jej wnętrzu można podziwiać zabytkowy ikonostas. W bizantyjsko-klasycystycznym wnętrzu świątyni odbywają się festiwalowe koncerty muzyki kameralnej i występy chórów.
Wchodzę do przedsionka świątyni. Przez przeszklone drzwi zaglądam do środka. Odprawiane jest nabożeństwo, w którym uczestniczy garstka wiernych. Podziwiam malowidła, ale ze względu na zakaz fotografowania nie robię fotek.

Jadę dalej. Nieopodal cerkwi na ul. Czerwonego Krzyża 7 znajduje się zabytkowy zespół synagogalny składający się Wielkiej i Małej Synagogi - obie XVIII-wieczne. Synagoga we Włodawie została ufundowana w 1764 r. przez Czartoryskich. Jest jedną z nielicznych w Polsce bożnic pochodzących z tego okresu.
Budynki są obecnie siedzibą Muzeum Pojezierza Łęczyńsko- Włodawskiego poświęconego kulturze i historii włodawskich Żydów.
Być może przyjechałam za wcześnie, na bramie wejściowej zawieszona jest olbrzymia kłódka. Z pewnością wrócę tu latem.

We Włodawie co roku odbywa się Festiwal Trzech Kultur. Pierwszego dnia program jest poświęcony kulturze żydowskiej, drugiego – prawosławnej, trzeciego – katolickiej. W ramach festiwalu organizowane są koncerty, wystawy, konferencje, warsztaty. Każdego roku festiwal wykorzystuje inny motyw.
Wyjeżdżam z Włodawy. Jadę w kierunku Dorohuska.
Mijam Orchówek – niegdyś miasto, obecnie wieś położona niedaleko Włodawy, przy trój styku granic Polski, Białorusi i Ukrainy. Zatrzymuję się przed barokowym kościołem św. Jana Jałmużnika.

Pozostało już tylko zatoczyć kółeczko i wrócić do domu. Droga jest urokliwa. Prowadzi przez Sobiborski Park Krajobrazowy trasą Green Velo.

Mijam Rezerwat Przyrody Magazyn.

W Woli Uhruskiej odbijam z trasy Green Velo.
Jadę dobrze znanymi terenami przez Poleski Obszar Chronionego krajobrazu.

Wracam do domu z postanowieniem, że następnym razem zatrzymam się we Włodawie na dłużej.
Koniec :)

Kategoria Wycieczki, Ciekawa Lubelszczyzna
Linkuj | Komentarze(7)

Ciekawe miejsca na mapie Lubelszczyzny


                    
                    
          
                    
          DST
          160.32km
          
                                         
          Czas
          06:04
          
                              
          V_AVG
          26.43km/h
          
                              
          V_MAX
          38.00km/h
          
                              
          Temperatura 
          16.0°C
          
                                                                      
          Sprzęt Specialized
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 5 marca 2017 | dodano: 05.03.2017

Dzisiejsza wycieczka była kolejną z serii "Ciekawe miejsca na mapie Lubelszczyzny". Tym razem jadę do znanych mi miejscowości, które chcę odkryć na nowo.
Pogoda jest wiosenna, drogi urokliwe.

Zaczynam od Wisznic wsi gminnej położonej w powiecie bielskim. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1446. Prawa miejskie Wisznice uzyskały między 1511 a 1579 rokiem. W XIX w. należały do Sapiehów. W latach 1705 i 1836 miały miejsce wielkie pożary miasta. Wisznice przestały być miastem 24 grudnia 1869.
Przy drodze K-63 położony jest cmentarz parafialny w odległości ok. 2 km od centrum. Został on założony w 1907 r. ze względu na brak możliwości rozbudowy cmentarz unicko-katolickiego.
Na cmentarzu znajduje się kwatera żołnierzy państw centralnych poległych w czasie I wojny światowej, na którą składa się 16 pojedynczych mogił, otoczonych cegłami z drewnianym krzyżem, a także zbiorowa mogiła prochów oficerów WP, którzy zostali zamordowani w Wisznicach we wrześniu 1939r. przez miejscowy Komunistyczny Komitet Rewolucyjny.

W centrum zatrzymuje się przy zabytkowym pounickim i katolickim cmentarzu z grobami rodziny Józefa Ignacego Kraszewskiego.
Został założony około 1800 r. jako cmentarz dla parafii unickiej i katolickiej w odległości około 200 m. od kościoła rzymskokatolickiego. W 1875 r. decyzją cara parafia unicka została zlikwidowana i cmentarz został podzielony na dwie części: południową prawosławną i północną katolicką. W części prawosławnej zmarli byli chowani głównie w grobach ziemnych, stąd nie zachował się żaden nagrobek. Natomiast w części katolickiej stawiano nagrobki i grobowce lub kładziono płyty, które reprezentują indywidualną wartość artystyczną. Na cmentarzu pochowana jest rodzina Józefa Ignacego Kraszewskiego, a także rodzina Sosnkowskich, w tym Ignacy Sosnkowski, który był pułkownikiem Wojska Polskiego, przodek gen. Kazimierza Sosnkowskiego - Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w czasie II Wojny Światowej. Na cmentarzu znajdują się żołnierskie groby powstańców styczniowych.

Zatrzymuję się przed Kościołem Przemienienia Pańskiego...

i przed neoklasycystyczną cerkwią prawosławną św. Jerzego i Wniebowzięcia NMP.

Wracam do drogi K-63 i jadę w kierunku Sławatycz.

Dojeżdżam do Sławatycz - wsi gminnej położonej nad Bugiem na obszarze Równiny Kodeńskiej. Znajduje się tu drogowe przejście graniczne z Białorusią.
W centrum Sławatycz znajduje się neorenesansowy kościół Matki Bożej Różańcowej pochodzący z początku XIX w., pomnik Jana Pawła II i prawosławna cerkiew parafialna pw. Opieki Matki Bożej. Pierwsza świątynia prawosławna w Sławatyczach powstała w końcu XV lub na początku XVI wieku. Aktualnie działająca cerkiew została wzniesiona w latach 1910–1912. Została ona wpisana do rejestru zabytków 15 grudnia 1988 (powtórnie 20 września 2011 r.)

... a nieopodal... :)

Do Włodawy jadę ścieżka rowerową - trasą Green Velo

Ostatni przystanek do Włodawa. Byłam tu wielokrotnie. Nie jadę do centrum. Robię jedynie zdjęcie na rogatkach miasta i już bez przystanków pedałuję do domu.

Koniec :)

Kategoria Wycieczki, Ciekawa Lubelszczyzna
Linkuj | Komentarze(3)

Słodki listopad czyli miesięczniaczek!


                    
                    
          
                    
          DST
          102.61km
          
                                         
          Czas
          03:53
          
                              
          V_AVG
          26.42km/h
          
                              
          V_MAX
          43.68km/h
          
                              
          Temperatura 
          3.0°C
          
                                                                      
          Sprzęt Specialized
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 27 listopada 2016 | dodano: 27.11.2016

Do miesięczniaczka brakowało tylko i aż 100 km, a do końca listopada pozostało tylko i aż cztery dni.
W niedzielny poranek delikatnie mżyło i było pochmurno. Po nocnym deszczu na drodze pozostały kałuże. Wiało dosyć porywiście. Jednym słowem - listopadowy standard.
Miesięczniaczek kusił. Przed południem mżawka ustała. Może pojadę choć na chwilę, a może zaryzykuję, pojadę na dłuższą chwilę i pokuszę się o setkę, może nie sypnie deszczem... Nosiło mnie. Jadę.
Nie miałam pomysłu na kółeczko. W takich sytuacjach najbezpieczniejsza jest wojewódzka. Zawsze można gdzieś odbić, skręcić, dojechać, lub po prostu wrócić do domu. Do wojewódzkiej jechałam skrótem, w myśl zasady - im dalej tym lepiej i zanim do niej dojechałam zrodził się plan. Tydzień temu zmieniałam cyferki w pałacowym stylu, więc i miesięczniaczka powitam po hrabiowsku. Pedałuję do Kozłówki - Pałacu Zamoyskich.

W powrotnej drodze natknęłam się na deszcz. Wróciłam ujechana, zlopana i zadowolona.
Miesięczniaczek przejechany! Jakiż słodki jest listopad :)

Kategoria Wycieczki, Ciekawa Lubelszczyzna
Linkuj | Komentarze(3)

Żeszczynka Mleczna Wieś


                    
                    
          
                    
          DST
          102.81km
          
                                         
          Czas
          03:54
          
                              
          V_AVG
          26.36km/h
          
                              
          V_MAX
          39.18km/h
          
                              
          Temperatura 
          1.0°C
          
                                                                      
          Sprzęt Specialized
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 13 listopada 2016 | dodano: 13.11.2016

Na mapie Lubelszczyzny jest wiele ciekawych miejsc, w których jeszcze nie byłam. Jednym z takich miejsc do dzisiaj była Żeszczynka - Mleczna Wieś.

Żeszczynka to malownicza wieś położona w w gminie Sosnówka. Posiada bogatą historię powiązaną z kościółkiem unickim wokół którego powstała cała wieś. Od 1919 r. w Żeszczynce istnieje parafia rzymskokatolicka, a dawny kościół unicki (zamieniony w 1875 r. w prawosławną cerkiew) został zamieniony na kościół katolicki pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego.
Od XVII wieku Żeszczynka należała do kodeńsko-wisznickich dóbr rodu Sapiehów. Nazwa jeszcze w XIX wieku pisana była Rzeszczynka. Żeszczynkę wielokrotnie trawiły pożary. Wieś posiada wiele użytków zielonych więc ma bogate i sięgające wielu wieków tradycje hodowli krów i wytwarzania produktów z mleka (sery,masło).

Jadę drogą K-63, mijam Wisznice, odbijam z trasy i ... Wjeżdżam jakby do innego świata. Tu czas zatrzymał się w miejscu.

Niestety krów nie widziałam, mleka, domowego masła i sera nie skosztowałam, więc wrócę do Żeszczynki latem :)

Koniec :)

Kategoria Wycieczki, Ciekawa Lubelszczyzna
Linkuj | Komentarze(4)

Jesienna wycieczka


                    
                    
          
                    
          DST
          104.78km
          
                                         
          Czas
          03:57
          
                              
          V_AVG
          26.53km/h
          
                              
          V_MAX
          37.02km/h
          
                              
          Temperatura 
          9.0°C
          
                                                                      
          Sprzęt Specialized
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 16 października 2016 | dodano: 16.10.2016

Poranek był bardzo rześki. O godz. 8.00 termometr wskazywał jedynie 3 stopnie na plusie. Od kilku dni porywiście wiało. I właśnie wiatr był powodem mojej sobotniej rowerowej bezczynności. Gonić na rower, czy odpuścić jak wczoraj - zastanawiałam się. Niedziela bez niedzielnej setki nie byłaby niedzielą. W południe pokazało się słońce. To przesądziło. Jadę!
Dzisiaj chciałam pojechać inaczej, zmienić niedzielne setkowe standardy.
Na początku sezonu wracałam z muzeum Kraszewskiego ciut dłuższą trasą. Wówczas jechałam po raz pierwszy drogą łączącą Lubień ze Starym Brusem. W Lubieniu przejeżdżałam obok kościoła, który swoją prostotą przyciągnął moją uwagę.

Wyznaczyłam kółeczko pokrywające się częściowo z trasą mojej dwusetki przez Włodawę.
Jechałam przez doskonale znane mi miejscowości i po raz kolejny zatrzymałam się przed kościołom w Kodeńcu. Jest to dawna cerkiew unicka a obecnie kościół rzymsko – katolicki Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Budowla jest jednym z najcenniejszych zabytków sakralnych w powiecie parczewskim. Jej powstanie datuje się na koniec XVI w.

Dojechałam do Lubienia. Zatrzymałam się oczywiście przed kościołem.Lubię oglądać, zwiedzać sakralne budowle.

W Lubieniu znajduje się Cmentarz Prawosławny. Został on założony w XIX w. Jest on wpisany do rejestru zabytków. Obecnie należy do Parafii Prawosławnej p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Horostycie.

Z Lubienia do Starego Brusa droga prowadziła przez las.

Było słonecznie i wietrznie. Od Lubienia miałam sprzyjający wiatr. Jaka to przyjemna odmiana po pierwszych 45 km kiedy wiało centralnie w twarz.
Wielokrotnie jechałam ze Starego Brusa do Sosnowicy, ale dopiero dzisiaj zwróciłam uwagą na słupy elektryczne w Wołoskowoli. Były drewniane!

W Sosnowicy zatrzymałam się przy cerkwi. Na swoim blogu już o niej pisałam.Byłam ciekawa, jak postępują prace renowacyjne. Postępu przy remoncie nie zauważyłam.

Moje kółeczko powoli zamykało się...
To była bardzo przyjemna jesienna wycieczka :)

Kategoria Wycieczki, Ciekawa Lubelszczyzna
Linkuj | Komentarze(5)

Święta Góra Grabarka


                    
                    
          
                    
          DST
          228.73km
          
                                         
          Czas
          07:52
          
                              
          V_AVG
          29.08km/h
          
                              
          V_MAX
          48.38km/h
          
                              
          Temperatura 
          28.0°C
          
                                                                      
          Sprzęt Specialized
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Sobota, 27 sierpnia 2016 | dodano: 27.08.2016

Uczestnicy

Od wczesnej wiosny planowałam wycieczkę do Grabarki - prawosławnej Jasnej Góry, jednak nie zdołałam wygospodarować na nią czasu, aż do dzisiaj.

Wracając z Loginem z BBT podzieliłam się z nim planami wycieczkowymi na Świętą Górę Grabarkę. Zainteresował się. Ustaliliśmy datę wycieczki. Pogoda dopisała.
Trasa do Grabarki jest bardzo prosta. Jedziemy drogą nr 19 w kierunku Białegostoku. Przed Siemiatyczami odbijamy w kierunku Mielnika, po czym znaki prowadzą nas do celu. Jestem zauroczona miejscem, do którego przyjechaliśmy.
Święta Góra Grabarka to miejsce, gdzie od stuleci podążają prawosławni pielgrzymi. Zwana jest także Górą Krzyży. Jest ona najważniejszym miejscem kultu religijnego dla wyznawców prawosławia w Polsce - prawosławną Jasną Górą.
Najstarsze dzieje Grabarki nie są znane.
Według zachowanych relacji w lipcu 1710 w pobliskich Siemiatyczach wybuchła epidemia cholery. Spowodowało to panikę wśród mieszkańców miasta, którzy zaczęli masowo je opuszczać kryjąc się w okolicznych lasach, co trwało do czasu ustania epidemii w zimie. Według legendy, nieznanemu z nazwiska starcowi z Siemiatycz we śnie zostało objawione, że jedyną drogą ratunku jest udanie się na górę Grabarkę z krzyżem. Opowiedział swój sen parochowi parafii unickiej ks. Pawłowi Smoleńskiemu, który uznał ten sen za objawienie Boże i zaprowadził ludność miasta na wzgórze, spod którego wypływał strumień. Uciekinierzy, którzy napili się wody ze strumienia ocaleli. Legenda mówi, że po tym wydarzeniu nikt więcej nie zmarł w wyniku choroby. W tym samym roku ludzie ocaleni z zarazy wznieśli na górze drewnianą kaplicę jako podziękowanie za życie. W związku z tym wydarzeniem należy wiązać fakt powstania w Grabarce kaplicy i ośrodka kultowego.Cudowne Źródełko kilka lat temu zostało nakryte kolorową kapliczką. Studnie zakończono pompą, a płynący obok strumyk obmurowano by ułatwić wiernym mycie się i picie ozdrawiającej wody.
Cerkiew na Grabarce dotrwała do 1990r, kiedy to podpalona spłonęła doszczętnie. Nowa cerkiew została wyświęcona w 1998r. Jest już murowana.Od 2000r na Świętej Górze znajduje się Iwierska Ikona Matki Bożej napisana na Świętej Górze Atos, podarowana na pamiątkę 2000 lat chrześcijaństwa. Od setek lat ludzie przychodzą tu z prośbą i modlitwą o pomoc. Zostawiają swoje krzyże.
Na Grabarce znajduje się monaster żeński Świętych Marty i Marii, a także 3 klasztorne cerkwie (Przemienienia Pańskiego, Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” i refektarzowa – Zaśnięcia Przenajświętszej Bogurodzicy). Główna cerkiew klasztorna (Przemienienia Pańskiego) jest jednocześnie świątynią parafialną. Monaster, cerkwie oraz dwa Domy Pielgrzyma (drewniany i murowany) tworzą osadę Grabarka-Klasztor. Na terenie osady znajduje się również prawosławny cmentarz. Wokół cerkwi Przemienienia Pańskiego (z trzech stron – północnej, wschodniej i południowej) wśród wysokich sosen usytuowanych jest wiele krzyży, przynoszonych co roku przez pielgrzymów zmierzających na obchody święta Przemienienia Pańskiego 19 sierpnia. Poświęcone przez duchownych i następnie wkopane w ziemię krzyże z każdym rokiem coraz gęstszym półkolem zamykają przestrzeń wokół świątyni. Na ogół wokół cerkwi znajdują się drewniane krzyże prawosławne pochodzące z drugiej połowy XIX oraz z XX wieku (wśród nich występują również specyficzne formy krzyża staroobrzędowców). Między krzyżami wydeptane są wąskie alejki.
Grabarka to wyjątkowe miejsce, cieszę się, że mogłam tam być.

Fotorelacja

Kategoria Wycieczki
Linkuj | Komentarze(6)

Wesołe jest życie emeryta


                    
                    
          
                    
          DST
          80.52km
          
                               
          Teren
          25.00km
          
                               
          Czas
          04:04
          
                              
          V_AVG
          19.80km/h
          
                              
          V_MAX
          36.90km/h
          
                              
          Temperatura 
          27.0°C
          
                                                                      
          Sprzęt Scott
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Środa, 29 czerwca 2016 | dodano: 29.06.2016

O ile dobrze pamiętam i kojarzę, to kiedyś Starsi Panowie śpiewali o wesołym życiu staruszka. Dawniej staruszek kojarzył się z emerytem, a dzisiaj od emeryta do staruszka prowadzi długa, bardzo długa droga.
W ubiegły piątek robiąc zakupy w Biedronce spotkałam znajomego emeryta, przed którym perspektywa długiej drogi do staruszka. Kiedyś pracowaliśmy w ościennych firmach. On 7 lat temu odszedł na emeryturę, ja dojrzałam, zmieniłam miejsce pracy, ale mimo to pozostaliśmy znajomymi. Stojąc przy stoisku owocowo-warzywnym od słowa, do słowa przeszliśmy na tematy rowerowe.
Tak, on słyszał, że ja jeżdżę, ja... - jak miło dowiedzieć się, że on także jeździ rekreacyjnie. Co więcej - jeździ w parze z kolegą z firmy (także moim znajomym) - emerytem niekoniecznie staruszkiem, co więcej - Panowie jeżdżą codziennie od godz. 9.00, co więcej - zaprasza mnie na wspólna wycieczkę! Pyta, czy byłam w Bobrówce. Nie, nie byłam i chętnie pojadę!
O Bobrówce po raz pierwszy usłyszałam około 2 lata temu od znajomego weterynarza. Podobno to urokliwe miejsce.
Bobrówka jest ścieżką edukacyjną znajdującą się na terenie Nadleśnictwa Parczew. Można do niej dojechać m. innymi drogą leśną prowadzącą od leśnej ścieżki lub od Ostrowa Lubelskiego historyczną drogą o nazwie "Trakt Królewski" - drogą łącząca dawniej Kraków z Wilnem, którą wielokrotnie podróżował Władysław Jagiełło.

W ten sposób umówiłam się ze znajomymi emerytami, niekoniecznie staruszkami, na wycieczkę do Bobrówki.
Dzisiaj rano zadzwonił jeden z nich, aby "domówić" szczegóły. Ustaliliśmy miejsce i godzinę zbiórki - śluza koło stawów/godz.9.30.
Wyszło mi z głowy, że przecież mam jechać na Scottcie... Wyjeżdżam z domu o godz. 9.05, a może nawet ciut później. Czy zdążę, czy zdołam przejechać 10 km do godz. 9.30?! Pedałuję, pedałuję, pedałuję! Godz. 9.29 - jestem na miejscu, a znajomych brak. Jadę im na przeciw. Są.
Jak miło spotkać służbowych znajomych w niesłużbowych okolicznościach. W czasach, gdy widywaliśmy się służbowo pozostawaliśmy na pani/pan, tym bardziej, że byłam wówczas żółtodziobem, a dziś przeszliśmy płynnie od pani/pan na ty. Ach, te rowery, jak one zbliżają służbowych znajomych.
Jedziemy na leśną ścieżkę. Trasa? To się zobaczy, im więcej polnych dróg, tym przyjemniej.

Nareszcie jadę w terenie! Jak to miła odmiana!

Dojeżdżamy do wioski wyglądającej na zapomnianą przez Boga i ludzi.

Szutrowa droga zamienia się w drogę z nawierzchnią, która dawniej prawdopodobnie była asfaltem, ale co tam droga, skoro są takie widoki...

W oddali widać żelazny most. Ileż to razy przejeżdżałam pociągiem przez ten most, ale rowerem dotąd tam nie dojechałam.
Odbijamy w drogę prowadząca w kierunku mostu.

Jesteśmy na moście.

Z mostu rozciąga się widok na rzekę Tyśmienica i jej rozlewiska. Jest urokliwie. Jedyny minus - to migająca dioda od baterii. Nie wiem, jak to się stało, przecież po wycieczce do Zamościa zmieniłam baterię. Będę musiała poskromić swój fotograficzny temperament.

W pobliżu mostu znajduje się przepompownia. Pedałujemy dalej dróżką ułożoną z niewielkich płyt brukowych w postaci dwóch ciągów na szerokość kół samochodu. Ciekawostka.
Jedziemy ścieżką przyrodniczą "Dolina Tyśmienicy". Robimy fotkowy postój przed Kapliczką Świętego Kajetana.

Dojeżdżamy do trasy mego leśnego kółeczka. Chwila i jesteśmy na leśnej ścieżce. Na ścieżce wieje pustką. Mijamy jedynie dwie panie uczące się jeździć na rolkach. Jedziemy całą szerokością, jak królowie leśnych ścieżek. Gadamy, żartujemy, wspominamy dawne dobre czasy oraz znajomych, którzy odeszli...
Ci dzisiejsi emeryci. Ile w nich werwy, radości, pogody ducha. Jeden z moich znajomych żartuję, że gdyby posłuchał mamusi i zatrudnił się u kolejarzy, to jeszcze przez długie lata nie pojechałby na rowerową wycieczkę do Bobrówki.
W miłej atmosferze dojeżdżamy do Jeziora Obradowskiego. Jak tu pięknie. Jak zwykle.

Z leśnej ścieżki odbijamy w jedną z bocznych dróg. Coraz bliżej Bobrówki.

Jest pięknie, przepięknie, urzekająco. Jak mi brakowało takiej jazdy leśną drogą.
Przy drodze przed Bobrówką stoją trzy krzyże ku czci bezimiennych powstańców Powstania Styczniowego.

Dojeżdżamy do Bobrówki.

Ścieżka przyrodnicza Bobrówka ma kształt pętli okalającej staw młyński "Gościniec", odtworzony w 2011r.i łączącej miejsca po nieistniejących już młynach wodnych Kozera i Gościniec. Stanowi ją drewniana kładka i szutrowa ścieżka przebiegająca przez zróżnicowane tereny. Można podziwiać różne siedliska leśne, staw Gościniecki oraz meandry dzikiej rzeki Bobrówka. Całkowita długość ścieżki to około 3,3 km. Na trasie ścieżki zlokalizowane zostały 3 pomosty widokowe oraz przystanki wyposażone w tablice edukacyjne przybliżające tematykę gospodarki leśnej prowadzonej przez leśników.
A tak wygląda w bardzo dużym fotograficznym skrócie...

Zauroczyłam się tym miejscem. Szkoda, że z aparatem/baterią wyszło, jak zwykle... Jednak, nie ma tego złego - będzie okazja, aby tu wrócić. Tak, myślę, że będę często tu wracać.
Zatrzymujemy się w altanie przy parkingu i gadamy, gadamy, gadamy, żartujemy, żartujemy, żartujemy.... Wesołe jest życie emeryta :)
Pora wracać. Wracamy tą samą drogą do leśnej ścieżki i przez moment wspólnie pedałujemy. Rozstajemy się na drodze przecinającej ścieżkę. Moi znajomi obierają kierunek dom, a ja nie potrafię odmówić sobie przyjemności przejechania całej ścieżki w tą i nazad. Zataczam swoje codzienne kółeczko.
To była bardzo udana wycieczka. Ożyły wspomnienia i... jesteśmy umówieni na kolejną wycieczkę. Kiedy? Czas pokaże :)